قرائتی دیگر از ابطال گرایی

کارل پاپر بر آن بود تا برداشتی از فعالیت علمی، به عنوان جستوجویی معقول برای دست یابی به حقیقت درباره ی طبیعت ارائه دهد که به هیچ عنوان متکی بر استقرا نباشد. از نظر او تحقیقات علمی تماماً مبتنی بر استنتاجات قیاسی است و دانشمندان هیچ گاه در گزینش نظریات به حمایت استقرایی متوسل نمی شوند. به عقیده ی پاپر موضع دانشمندان در مقابل نظریاتشان، موضع نقد و ابطال است، نه تأیید و اثبات; به طوری که با پذیرش صدق جملات مشاهدتی و مقصر دانستن نظریات مورد آزمون در مقابل سایر فرضیات کمکی، برای شکست در پیش بینی ها، سعی در ابطال نظریات علمی دارند و نظریات باقی مانده نظریاتی هستند که به حقیقت نزدیک ترند. در این زمینه اعتراضاتی بر پاپر وارد شده است که بنابر آنها روش شناسی ابطال گرایانه سرانجامی جز شک گرایی در پی نخواهد داشت. این مقاله بر آن است که اولا نشان دهد که نتیجه ی فوق در سایه ی برداشت سنّتی از مفهوم معرفت حاصل می شود و ثانیاً، با یک برداشت وثاقت گرایانه از مفهوم معرفت و قرائتی وثاقت گرایانه از ابطال گرایی، می توان از برخی ایرادات پرهیز نمود.